O! nie lękajcie się mojej goryczy!

Dalibóg! nie wiem sam, skąd mi się wzięła;

Długo po świecie, pielgrzym tajemniczy,

Chodziłem farby zbierając do dzieła,

A teraz moja muza strof nie liczy,

Lecz złe i dobre gwiazdy siać zaczęła;

Komu za kołnierz spadnie przez przypadek

Syrius rzucony przez nią lub Niedźwiadek,

Spali się - lecz ja nie winien. Per Bacco!

Różnymi drogi mój poemat wiodę;

Jak Chochlik często częstuję tabaką,

A gdy kichają, ja zaczynam odę,

Na przykład drugą piękną Odę taką

Jak do młodości. Może serca młode

Pokochają mnie za to, żem jest śmiały

Jak Roland, który wpół rozcinał skały.

I teraz chciałbym rozciąć - co? - dom jeden,

Podolski jeden dom rozciąć na dwoje;

I pokazać wam, jaki szczery eden!

Jak nieraz pełne aniołów pokoje!

Jak złoty, piękny domów jest syredeń! -

Ukraińskie to słóweczko, nie moje.

Wywołał je tu rym przez dźwięki bliźnie,

Nie miłość, którą mam ku Kozaczyźnie.

Chciałbym więc rozciąć jeden z dawnych dworów,

Które na górach stoją nad stawami.

Stawy - to tarcze z tęczowych kolorów,

Gdzie się łabędzie białe za gwiazdami

Gonią, podobne do srebrnych upiorów,

A na nie księżyc jasnymi oczami

Patrzy, na niebie jeden - przez topole,

A drugi taki złoty księżyc - w dole.

Atoli wnętrze tych domów dopiero

Poetyczne jest - zwłaszcza jeśli miłość

Oświeci, wonną je napełni mirrą

I ścian drewnianych sprostuje pochyłość;

Podolanek są usta srebrną lirą,

Serca... - Ta strofa ma pewną zawiłość,

Której nie lubię, lecz ją skończyć muszę -

Serca są takie jak aniołów dusze.

Sam znałem jedną - lecz nie wspomnę o niej,

Bo się nadzwyczaj mój rym rozserdeczni.

Od serca mi jej wiało tyle woni

I tyle światła, że mi dziś słoneczniej -

Chociaż mi zegar teraz północ dzwoni -

Niż gdybym w Boga się patrzał najwieczniej.

Niech was bluźnierstwa nie rozpędza trwoga;

Ona umarła już. - Jest częścią Boga,

Duszą, światłością, wolą, jedną chwilą

Wieczności, wiedzą wszystkiego. - O! dosyć!

Niech resztę grobu cyprysy ochylą.

Różom najbielszym jej żałobę nosić.

Ją słońca drogi mlecznej nie omylą;

Zdziwiona blaskiem, będzie się podnosić

Jako harmonii lekkiej głos, bez końca

Ze słońc na wielkie słońca i nad słońca.

A gdy się w drogi zatrzyma półowie,

Jak gołąb puszczę za nią skrzydła chyże -

A tu mi ręce zawiążcie na głowie

I twarzą bladą połóżcie na lirze,

Jakbym w alpejskim upadłszy parowie

Spoczywał. - Miałem ja troski i krzyże;

Więcej, niż śniło się wam, filozofom.

Lecz dajmy pokój tym myślom i strofom.

Dosyć o sercach strzaskanych, o świecie

Tu, ziemskim, i tam, nadsłonecznym; oba

Smętne są. - Światy wam utworzę trzecie;

Jeżeli się mój poemat podoba,

Znów drugi, wielki tom napiszę w lecie,

A te zostaną pieśni jako proba

Wcale nie według mego serca - ale

Ponieważ moje są, otwarcie chwalę.

"Głupi! o sobie dobrze mów!" - wykrzyka

Ryszard w okropnym bardzo monologu,

Ujrzawszy siebie we śnie jak krwawnika

Oczerwienionym, na piekielnym progu -

Szkoda, że w księdzu Kiefalińskim znika

Szekspir; przyczyną jest trudność połogu

W stanie bezżennym - także to, że z księdza

Nie może nagle być Makbeta jędza.

O księżach dobrze mów! - Jest to przestroga

Już nie Szekspira; na tym fundamencie

Moralność cała stoi. - Lecz na Boga!

Gdzie mój poemat? Moje przedsięwzięcie

Epiczne? Moja ariostyczna droga?

Widzę, że wszystko mi stoi na wstręcie,

Nawet pisania łatwość rzuca plamę -

Mówią, że w czterech dniach układam dramę.

O Boże! ileż bym stworzył romansów,

Gdybym chciał wszystkich d.....w być zabawą,

Wyspą dla grubych naszych Sanczo Pansów,

Na której by się uczyli ze sławą

Sylabizować. Lecz z prozą aliansów

Nie chcę - do wiersza mam, jak sądzę, prawo.

Sam się rym do mnie miłośnie nagina,

Oktawa pieści, kocha mię sestyna.

Ktoś to powiedział, że gdyby się słowa

Mogły stać nagle indywiduami,

Gdyby ojczyzną był język i mowa,

Posąg by mój stał, stworzony głoskami,

Z napisem: "Patri patriae". - Jest to nowa

Krytyka. - Stój! - ten posąg błyska skrami,

Spogląda z góry na wszystkie języki,

Lśni jak mozaika, śpiewa jak słowiki;

Otocz go lasem cyprysów, modrzewi,

On się rozjęczy jak harfa Eola,

W róże się same jak dryjada wdrzewi,

Głosem wyleci za lasy na pola

I rozłabędzi wszystko, roześpiewi...

Jak smukła pełna słowików topola,

Co kiedy w nocy zacznie pieśń skrzydlatą,

Myślisz... że w niebo ulatujesz z chatą,

Że porwał cię głos, jasność księżycowa,

Serce rozkwitłe, rozlatane pieniem.

O! gdyby mogły się na posąg słowa

Złożyć i stanąć pod cyprysów cieniem

Jak marmur, który duszę w sobie chowa

I z wolna złotym wylewa strumieniem,

A tak powoli leje i łagodnie,

Że po tysiącach lat, jak słońce wschodnie

Stoi w nim cała, ogromna... O! gdyby...

Zachcenia moje są jak Klefta żądze,

Który chciał w trumnie mieć dla słońca szyby

I dla jaskółek... Na co?... Znowu błądzę

Jak Telimena, gdy wyszła na grzyby,

A zbiera mrówki (mrówkami są żądze -

Na wiatr to mówię tylko, lecz w nadziei,

Żem dostrzegł jako poznańczyk - idei).

Czy w poemacie tym równie szczęśliwa

Krytyka równe porobi odkrycia?

Nie wiem. - Czasami myśl w eterze pływa,

Przez piękne bardzo przelatując śnicia,

Lecz później pismo, druk tęcze obrywa

Z kształtów. - A teraz odbłysk mego życia

Na ten poemat pada niezbyt pięknie.

Patrzcie, jak serce wesołe - gdy pęknie!

Szczęściem, że pieśni tej bohater młody,

Świeży, miłośny i ma ciemne oko,

Złote połyskiem zielonawej wody,

Lecz niezbyt na świat patrzące głęboko.

Owszem, ma nadto serdecznej pogody,

Nadto mu prawie na świecie szeroko.

Ach! nieraz szczerze westchniecie z litości,

Widząc, jaki w nim brak artystyczności!

Poezja go otacza. - Czytelniku!

Na jego miejscu, o! ileż byś razy

Uczuł, że dusza twa na wykrzykniku

Hipogryfując, leci, tnie wyrazy,

Klnie, że wokoło zimnych serc bez liku!

Same szkielety pod nią, same płazy! -

Beniowski, jakby go Bóg o tym ostrzegł,

A priori to czuł - lecz nie spostrzegł.

Co lepsza, nigdy nie mówił, nie pisał -

Biedaczek! brakło mu formy gotowej!

Nigdy się w myślów dzwon nie rozkołysał,

Idei żadnej w nim nie było nowej;

Najnowsze z ustek różanych wysysał;

I teraz, patrzcie! w pasiece lipowej

Klęczy pokornie przy kochanki nodze -

Oboje na zbyt niebezpiecznej drodze.

Lecz młodość - o! ta, pomimo dewotek,

Ta jest najlepszą obroną dziewicom;

To jest kochanków młodość. - Mimo plotek

Szesnastoletnim się przybliżyć licom

Pozwólcie - zwłaszcza gdy chłopiec-podlotek

Zazdrości skrzydeł dwu synogarlicom

Dlatego tylko, że się mogą bratać,

Piórkami ściskać i gruchać, i latać.

O! pierwsza miłość! tej wiernym obrazem

Jest zamienienie serc bez interesu;

Tej ideałem jest latanie razem

W krainie, w której nie ma końca, kresu.

Potem się człowiek głupi staje płazem;

Mimo krew zimną, z każdego karesu

Mogą wyniknąć rzeczy złe i zdrożne,

O których książki już mówią nabożne.

Za takie rzeczy, nie rozumiem zgoła,

Dlaczego w Rzymie nieszczęsne grzesznice

Sadzą do zamku świętego Anioła,

Prócz tych... - Ta strofa musi zakryć lice;

Wstydzi się, że tę myśl wzięła od czoła,

Nie zaś z profilu. O muzy-dziewice!

Zarumienieniem waszym ucieszony,

Wracam do bajki mojej - z innej strony.

To jest - zostawiam z kochankiem dziewicę

Śród róż, drzew, świateł księżycowych, woni,

Wód rzucających srebrne błyskawice

Spod brzóz i bielą okrytych jabłoni;

Serce przy sercu i przy licu lice,

Dłoń niespokojna w niespokojnej dłoni;

Ach! są to rzeczy bardzo piękne, czułe,

Lecz wieszcza mogą przemienić w gadułę.

A więc do zamku wracam, gdzie Starosta

Kłaniał się, poił, dął, puszył, brał na ton,

A chociaż szlachta go słuchała prosta,

O rzeczach duszy rozmawiał jak Platon -

Na mózg wesołych ludzi wielka chłosta! -

Więc się rozeszli woląc sen - niż świat on,

Co się naówczas zdał zaatlantyckim.

Został się pan Starosta z Dzieduszyckim...

Ów Dzieduszycki był to regimentarz

Podolski, wielki wróg konfederacji,

Z której niedawno chciał uczynić cmentarz,

Co do jednego wyciąć - niech go kaci!

Z Rulhier[e]a pewnie jego czyn pamiętasz,

A tu obaczysz, jak mu się wypłaci

Konfederacja: jak jest niebezpiecznie

Z demokratami być nie dosyć grzecznie!

Przypomnę tylko, że ten paliwoda

Zdradą na obóz napadł i wycinał,

Czego mu potem była wielka szkoda,

Bowiem go czekał stryczek lub puginał.

Nie znano jeszcze wówczas Wallenroda

I kończył jak pies, kto zdradą zaczynał,

Exemplum: oba litewskie biskupy,

Na dwóch latarniach miejskich - oba trupy.

Dziś zdrajcom łatwiej - jeśli ich pod lodem

Car nie utopi - łatwiej ujść latarni.

Krukowiecki jest miasta Wallenrodem,

Demokratycznym jest Gurowski. - Czarni,

Lecz obu wielka myśl była powodem,

Oba chcą Polski, aby ujść bezkarni;

Bo zna to dobrze ta piekielna para,

Że łatwiej odrwić Polaków - niż cara.

Wallenrodyczność, czyli wallenrodyzm,

Ten wiele zrobił dobrego - najwięcej!

Wprowadził pewny do zdrady metodyzm,

Z jednego zrobił zdrajców sto tysięcy.

Tu nie mam więcej już rymu na "odyzm",

Co od włoskiego "odiar-lo" - najpręcej

Może zastąpić brak polskiego słowa;

Wallenrodyczność więc - jest to rzecz nowa.

Mój czytelniku, powiem coś na ucho:

I sam Paszkiewicz... domyślaj się reszty -

"Co? sam Paszkiewicz?" - O tym jeszcze głucho,

Lecz jestem pewny. - Pomyślał: "A wiesz ty,

Że on być musi już przejęty skruchą?

On jest Polakiem aż po same meszty,

Które mu dzisiaj wyszyła Wallida,

Aby Turkiem był dla Abdul Meszyda". -

- Tak jest: obaczysz, lecz trzymaj w sekrecie,

Co powiedziałem: nie rzucaj się w spiski,

Bo wielkim rzeczom przeszkodzisz na świecie,

Rzeczom, co jako piorunowe błyski

W chmurach się kryją. - Więc już rozumiecie,

Że Dzieduszycki nie miał jednej kreski

Od brzegów Dźwiny po hordy Nogajca;

Wszyscy w Ojczyźnie mówili: "'To zdrajca!"

Zwalił to wprawdzie na króla rozkazy;

Ale się wyparł król, jak zawsze bywa,

Wyparł się jako święty Piotr - trzy razy,

I cała wina na koguta spływa,

Dlatego że piał. A więc wszystkie zmazy

Pan regimentarz, kochanek Gradywa,

Dźwigał na sobie i chował in petto

Zemstę jak Włochy, co się mszczą stiletto.

Tymczasem chciał się ożenić bogato

I okiem wszystkie przemierzywszy domy,

Najlepszym z domów wydał mu się na to

Ów zamek wielki, malowniczy, stromy,

Gdzie mieszkał szlachcic-pół, pół-król, pół-Kato,

Pół-wariat, a pół-syn cezarów Romy;

Maleńki starzec, półłysego czoła,

Ojciec, który miał córkę, pół-anioła.

Wybrawszy teścia przyjechał bez swatów,

Z intencją ojcu się oświadczył, pannie;

Wspomniał o drzewie swoich antenatów -

Nie wspomniał ani raz o krwawej wannie,

Którą chciał sprawić dla konfederatów -

Ale o królu mówił nieustannie,

Pokręcał wąsa, zarzucał wylotów;

Lubił pić, bardzo nienawidził kotów.

Dlatego kochał psy; gdy gardło zalał...

Pozwolił nieraz Anieli szpicowi,

Aby mu lizał wąs... za psami szalał,

Zalecał nawet dóbr intendentowi,

Ażeby chłopów psóm kąsać pozwalał,

Mówiąc zazwyczaj, że to psy uzdrowi

Od bolu zębów, a stąd od wścieklizny;

Miał jednak dobrą stronę: anewryzmy -

Te dowodziły, że miał serce. - Głowy

Nie dowodziła w nim choroba żadna,

Lecz materialny kadłub, z okiem sowy

Na szyi zawsze nieruchomej; składna

Figurka, uśmiech i ukłon wężowy;

Grzeczność, co w takim panu bardzo ładna!

Wielka znajomość świata, krajów, ludzi

I wiele tego wszystkiego, co łudzi.

Ów pan układny więc siedział przy stole,

Przy samym panu Staroście, na prawo;

Dobijał właśnie targu i na czole

Widać mu było niecierpliwość krwawą,

Gryzącą; oczy utopił sokole,

Za ręce teścia trzymał ręką prawą,

Lewą na stole, wyciągniętą prosto

Ku kielichowi i mówił: "Starosto!

"Jakem człek prawy! jakem Polak prawy!

Tak pragnę córkę twoją uszczęśliwić,

Wierzaj mi i bądź, Starosto, łaskawy!"

Tu pragnąc trupi głos nieco ożywić,

Pociągnął wina; pił jak but dziurawy

I zwykł się nieco był po piciu krzywić;

Tak wyciągnąwszy blisko wina kwartę,

Zmarszczył i czoło rozjaśnił wytarte.

I rozjaśniony znów do zamku pana:

"Starosto, zezwól na szczęśliwość naszą!"

Tak mówiąc teścia przyszłego kolana

Ścisnął pod stołem, i oczy, co straszą

Chłopów jak oczy czerwone szatana,

Uczynił cukrem i ponętą ptaszą -

A miał na oczach swoich, jak jastrząbek,

Z powiek wilgotno-czerwonych obrąbek.

Starosta na pół spiący, ale grzeczny,

Nie wstawał ani odpowiadał na to;

Pan to był bowiem, co chciał być bezpieczny,

Zwłaszcza gdy ujrzał twarz żółtą, wąsatą,

I wiedział, że gniew może ściągnąć wieczny,

Gniew, który czeka z lichwą i z wypłatą.

Siedział więc zimny, lecz trochę się puszył,

Że w konkur wielki pan o córkę ruszył.

Nie odpowiadał nic, bo przez półowę

Już spał - a wreszcie nie chciał odpowiadać.

Pan Dzieduszycki zaczął prośby nowe,

Jak do pacierzy jął ręce układać;

Już się był począł przez słowa miodowe

Do uśpionego na pół serca wkradać,

Już widział uśmiech, co poprzedza wszędzie

Ostatnie, słodkie słowo: "Niech tak będzie".

Gadając ręce pokornie złażone

Na stół położył obie i wytrzeszczał

Na pana zamku oczy zaiskrzone -

Albowiem uśmiech mu senny obwieszczał,

Że po pijanemu zdobył sobie żonę -

Wtem nagle jak wąż wzdął się i zawrzeszczał,

Wstał... lecz na stole miał obiedwie dłonie,

A na nich papier i orła w koronie...

Orzeł na karcie był - a karta była

Nożem tureckim do rąk mu przybita...

Boleść go nad nią w arkadę skrzywiła,

Oczy w niej toną - myślałbyś, że czyta,

Że karta trupie kolory odbiła

Na jego żółtą twarz. Ksiądz karmelita

Za stołem cicho stał i patrzał z góry

Na czytelnika bladego tortury.

Ocknięty zamku pan - to raz na księdza,

To znów na ściany patrzał wstając z wolna,

Ręka na szabli, w oczach gniewu jędza

Ledwo się w sobie pohamować zdolna...

Lecz myślał, że mu sen mary napędza,

Tak dziwną była ta cisza okolna,

Ten papier nagle do stołu przybity,

Dzieduszyckiego jęk - wzrok karmelity.

Już dawno by się był skokiem lamparta

Rzucił do szabli - ale mówiąc szczerze...

Myślał, że sen mu grał sztukę Mozarta,

Że Donżuana widział na operze,

Gdy trupa ziemia puściła otwarta

Na muzykalny wieczór i wieczerzę.

Tak trudno było pomiarkować zrazu,

Czy ksiądz był z ciała ludzkiego, czy z głazu.

Godzina była nocna i bez przerwy

Piał kogut, świece miały długie knoty,

Na wieżach zamku spiewał ptak Minerwy,

A w jednym oknie miesiąc stanął złoty -

Znacie działanie tej gwiazdy na nerwy -

Miesiąc więc w oknie stał, dziwne łoskoty

Na dachu, jakby jęczenia grobowe;

Wreszcie Ladawy pan - odzyskał mowę.

"Ktoś ty?" - Ksiądz milczał. - "Co tu robisz, mnichu?

Co znaczy papier ten? na Lucyfera!"

Tu Dzieduszycki zajęczał po cichu,

Ale tak jęknął jak człek, co umiera.

Spojrzał - chciał spojrzeć, lecz w powiek kielichu

Nie było oczu, tylko białość szczera

Jak w zwierciadlanym łysnęła odruzgu;

Szkło tylko - gałki uciekły do mózgu.

Starosta spojrzał i cofnął się biały

Jak wosk, jak oczy, którymi go szukał

Pan Dzieduszycki; ale okazały

W cofnieniu się swym, na ludzi nie hukał,

Zwłaszcza że ksiądz był wielki - a on mały.

Nieraz zaś przedtem pan Starosta fukał

Na równych sobie, niższym dawał szlagę

Licząc na swoją małość i powagę.

Więc co miał w oczach skier, wszystkie zapalił,

Co miał na czole zmarszczków, zebrał razem.

Sam by się Jowisz oburzony chwalił

Tak olimpijskim na twarzy wyrazem.

Spiorunowany ksiądz się w proch nie walił,

Lecz w jedną szybę okien rzucił głazem.

Na ten brzęk wszystkie ganki i komnaty

Przewiał ogromny wrzask: "Konfederaty!"

Starosta spuścił łeb - ksiądz się przybliżył

I wyjął szablę mu złoconą z ręki:

"Przebacz, wielmożny pan, jeślim ubliżył,

Lecz zamek był nam potrzebny, a jęki

Tego człowieka słuszne. Bóg go zniżył.

Ten, co na krzyżu poniósł krwawe męki,

Ten go nam daje; a wyrok nie minie:

Kto mieczem grzeszył, ten od miecza zginie". -

Podczas tej mowy twarze się wąsate

Pokazywały w podwojach, kołpaki,

Konfederatki czapki i rogate,

I krągłe, i kapuzy, i pakłaki,

I owe jeszcze uszami skrzydlate,

Co ekonomów są laurem. Gdy taki

Rój czapek i rój północnych latarek

Zjawił się, rzekł ksiądz: "Ja jestem ksiądz Marek!"

Wstrzymał się - powiódł okiem po Staroście,

Zmarszczył się... i rzekł: "Dla Kozaka Sawy,

Który się bije z chłopami na moście,

Wypuścić racę nad zamkiem Ladawy;

Wy się tu, proszę, bracia, nie panoszcie

Rabunkiem, zamek się nie poddał krwawy;

Ale wielmożny dziedzic sam to czuje,

Że opór próżny - więc kapituluje".

Na to Starosta krzyknął: "Protestuję

Przeciwko zdradzie haniebnej waszmościów.

Jako Rzymianin z zamku ustępuję.

Mieć nie będziecie nawet moich kościów".

Tu mi czytelnik zapewne daruje

Trochę w tej mowie niegramatycznościów

Lub niechaj raczy ze mną na spoczynek

Do księżycowych wrócić Anielinek.

O! tam poezja gotowa - Romeo!

Pożycz mi twoich słów rozpłomienionych.

Zresztą już Ursę mam z Kasyjopeą,

Mam księżyc i mam dwoje serc pęknionych,

I Filomelę, co tak jak J. B. O.,

Ów londyńczyków słowik zapalonych,

Śpiewa dla chcących spać arystokratów,

Tak że go wszyscy dają do stu katów.

O! tam poezja. - Gdyby tylko na to,

Aby się żegnać, warto brać amanty.

Czuliście kiedy tę łzę lodowatą

Przy pożegnaniu, ciężką jak brylanty?

Te słowa: "Pójdę i skonam za kratą!"

Czyście słyszeli te słodkie kuranty

Grane przez wszystkie pozytywki żywe,

A jednak, przysiągłbym, że niefałszywe?

Czyście żegnali? klęczeli? włos rwali?

Tracili ducha? wymowę? kolory?

Pugilares z paszportem i t[ak] d[alej].

Czy przysięgaliście jako upiory

Wrócić po śmierci przy księżycu biali?

Łopotać w okno czarne skrzydłem zmory?

Kochankę swoją w noc poślubną napaść,

Unieść na koniu i w ziemię się zapaść?

Czy wam pozwolił potem los nie wrócić?

Zachować smutku wrażenie niestarte

I całe życie się przeszłością smucić?

Odwiedzać morza, ludy, Egipt, Spartę?

A zawsze: "Ona teraz musi nucić!

Teraz na księżyc oczy ma otwarte!" -

Ach, takem ja śnił... lecz na piramidzie,

Tfu!... odebrałem list, że za mąż idzie.

To mię cokolwiek zmięszało - nie bardzo -

Ale cokolwiek zmięszało, Bóg świadkiem!

Są ludzie, którzy wtenczas klną i gardzą,

Lecz ja to smutnym nazywam wypadkiem.

Takich dwa, a me serce tak zatwardzą,

Że nezabudką już ani bławatkiem

Nie da się nigdy wyprowadzić w pole,

Chyba mi posag położą na stole.

Ha, takem zgorzkniał, że nawet nie trącę

W tej pieśni - smutnej lutni pożegnania.

Szeptali długo jak wierzby płaczące,

Gołębie słychać tam było gruchania,

Łzy zimne - usta zmywają gorące,

Słychać serc bicia, płacze, słowa, łkania,

Już się rozeszli - rzecz skończona - horror!

Miłość przechodzi już w pamiątek kolor...

W kameleona, w serdeczną jaszczurkę,

W rzecz poetycznie piękną, w sen niebieski,

W muzę, Olimpu zamglonego córkę,

W poemat smutny od deski do deski,

W mgłę podnoszącą się z łez, w białą chmurkę

Na tle przeszłości, w gwiazdę, w arabeski

Tęczowe - chmurą obwiedzione złotą.

W dole: Raphaël pinxit albo Giotto.

W galerii siedzi dusza. - O! tęczowa

Kopuło myśli, tyś moim kościołem! -

Wymalowana, jasna, księżycowa,

Nad srebrnym duszy wisząca aniołem,

Modlitwą w tobie są rozpaczy słowa,

Serce wygląda jak urna z popiołem

W najtajemniejszej kaplicy stojąca -

Tak jesteś, gdy cię żaden wiatr nie trąca.

Lecz kiedy burza zawieje i zruszy

Z filarów ciebie, kopuło tęczowa,

Pękasz jak niebo nad aniołem duszy;

Próżno się broni w błyskawicach głowa:

Cały gmach na nią upada i kruszy

I ją, i serce, które biedna chowa

Jak smętny łabędź pod skrzydły białemi.

Pękło - popioły rozwiał wiatr po ziemi.

Skończona wielka tragedia powagi

I ciszy greckiej; reszta - wiatru wyciem;

Myśl zabłysnęła nagle jak miecz nagi,

Marzenia stają się czynem i życiem,

Czyny się stają piorunem odwagi -

Rozbiły kościół! - Pod jego rozbiciem

I serce pękło, i burza przewyła...

Z wszystkiego, patrzcie, co: krzyż i mogiła.

Przez wszystkie takie sceny, odgrywane

W teatrze naszych wnętrzności, Maurycy

Przejdzie, uczuje sercem każdą zmianę,

Czas mu postawi zwierciadło różnicy,

Czas matematyk. Dziś serce strzaskane;

Ruszył na koniu pędem błyskawicy;

Za nim pasieka, szczęście, przeszłość, ona,

Kto wie - za kilka lat czy jego żona?

Panna Aniela, jeszcze nieświadoma

Odmian, które się w zamku wydarzyły,

Biegła; ścieżeczka przed nią była stroma,

Pomiędzy skalne wijąca się bryły,

Potem sadzawka i ów dąb z rękoma

Założonymi, ów dąb pełen siły,

Który się dawniej kochał bez nadziei,

Jedne swe oko topiąc w Galatei.

Nad tą sadzawką nasza młoda panna,

Już zadyszana stanęła poprawić

Włosy. Sadzawka była bowiem szklanna,

Można się było w niej oczyma bawić,

I była to gwiazd kryształowych wanna,

I rybki się w niej zaczynały jawić,

Długie, błyszczące robiąc korowody,

Ilekroć łezkę rzuciła do wody;

Ale przed rankiem rybki spały na dnie.

Panna Aniela uwiązała włosy,

Nie przypatrzyła się nawet - czy ładnie,

Lękała się tknąć kwiatów pełnych rosy...

I serce biło w niej - bo chciała zdradnie

Do zamku dostać się, a jakieś głosy

W powietrzu cichym brzęczały i gwary,

Jak gdyby przez sen mruczał zamek stary.

Konfederatów był to wrzask daleki,

Którzy już doszli byli do piwnicy.

Panna Aniela wezwała opieki,

Nabożną będąc, u Bogarodzicy -

A wtem, gdy wzniosła do nieba powieki,

Blask jakiś nagły jak od błyskawicy

Całą oślepił. - Nim oddech utracę

W tej strofie, powiem, że ujrzała racę.

Była to owa raca nakazana

Przez księdza Marka na znak panu Sawie...

Pod biedną panną zadrżały kolana

Z trwogi - wąż leciał paląc się jaskrawie

I syczał, i tak jak oko szatana

Spojrzał z błękitu, i tak jako pawie

Piór płomienistych zaokrąglił końce,

I zatrzymany w niebie, trwał jak słońce.

Anieli zdało się, że już odkryta,

Że już ją widzi ojciec, jej dugena,

Niebo, ta raca na gwiazdach rozbita.

I każda róża w ogniu, i falena;

Już zdało się jej, że świat cały pyta

I pokazuje ją palcem. - Ta scena

Byłaby bardzo przykra dla tej panny,

Gdyby to zamiast racy był świt ranny.

Lecz raca zgasła i swe włosy złote

W ciemnym powietrzu cicho osypała.

Kilka z tych włosów przez grubą ciemnotę

Upadło właśnie z nieba tam, gdzie stała

Panna Aniela myśląc, jak tę psotę

I te wycieczki będzie ubierała

W wymówki; i pod ulewą ognistą

Przybrała na się postać dziwnie czystą.

Różane usta przygryzła zdradliwie,

Z oczu spuszczonych w bok miotała błyski,

Trochę się patrząc smutnie i fałszywie;

Przygotowała dla ojca uściski,

Dla guwernantki podobne pokrzywie

Pocałowanie, jeden ukłon niski

Dla pretendenta do obrączki ślubnej

I z tym ukłonem uśmiech - treści zgubnej.

Mimo to wszystko serce biło szybko;

Coś do tej główki wpadło i pobiegła,

Biegnąc, jak gdyby była złotą rybką,

Która od wędki z dala plusk spostrzegła;

I coraz prędzej leciała, i gibko

Chwiała się, ogniem twarzyczkę zażegła,

Zadyszała się - i różowa wpadła

W bramę, i wkoło spojrzała, i - zbladła.

Przy bramie stali obcy ludzie mnodzy,

Różnego stroju, wąsaci i zbrojni.

Widać, że byli trzymani na wodzy,

Bo ujrzeli ją i stali spokojni.

Byli to wszystko szlachcice ubodzy,

Patryjotyczni bardzo, bogobojni,

Na pierwszy ogień szli, stali przy bramach,

Choć zimno, rzadko który w lisich błamach.

Nie zapytała ich o nic, nie śmiała

O nic zapytać panna starościanka.

Ale spojrzawszy na nich już nie drżała,

Już wyglądając dumnie jak Rzymianka,

Wyprostowana, sroga, trochę biała,

A okiem paląc jak transteweranka,

Biegła, jak wicher szła przez korytarze,

O swego ojca twarz patrząca w twarze.

Jako Elektra weszła; elektrycznie

Cała się wstrzęsła widząc ojca w tłumie,

Który dowodził wtenczas retorycznie,

Że schylić głowy przed nikim nie umie,

Że rad by się był rozsądzić granicznie

Z konfederacją... i t[ak] d[alej]. - W szumie

Tych słów nic więcej nie pojęła córa,

Tylko że ojcu grozi jakaś chmura.

Blady był bowiem starzec, jego ręce

Drżały. - Tu powiem, że Dzieduszyckiemu

Pożyczył, niegdyś proszony, naprędce,

Kozaków przeciw panu Pułaskiemu.

Słusznie więc teraz zbladł jako jarzęce

Świece, trupowi podobien białemu.

I ów pan, cały purpurowy wczora,

Wyglądał jako statua Komandora.

Ujrzawszy córka to, nie mówiąc słowa,

Pewnymi kroki do stołu się zbliża,

Widzi, że Sterczy w nim sztyletu głowa

W papier utkwiona, więc jak piorun chyża,

Wyrywa ten nóż i za gorset chowa.

Wtenczas, by ręce boże zdjęte z krzyża,

Rąk dwoje wyszło spod papieru, obie

Te ręce zdrajca położył na sobie -

I oblały go krwią jasną dziurawe

Dłonie, i włos mu okrwawiły siwy.

Potem ku piersiom poniósł ręce krwawe

I na żupanie białym znak straszliwy

Został, jak owe ordery plugawe,

Które dziś każdy kat i człowiek krzywy

Wiesza na piersiach. - Potem się posunął,

Dał krok, zawrzeszczał jak szatan - i runął.

Serce w nim chore biło coraz prędzej,

Czekając tylko na noża wyjęcie,

I pękło. - Siwy ten sęp z okiem jędzy

Utonął teraz już w dziejów odmęcie;

Ale są życia, co z tej samej przędzy

Winą się, dla nich ten rym i przeklęcie!

Niech swoją przyszłość w tej pieśni odkryją!

Niech jak psy patrzą na trupa i wyją!

Gdy padł, rąk własnych sczerwieniony łzami,

Ksiądz Marek z krzyżem do niego przyskoczył,

Lecz zdrajca za krzyż ukąsił zębami,

A potem ręką odepchnął i zbroczył.

Szmer zgrozy zachwiał w pokoju światłami.

Ksiądz wyjął brewiarz, ustami namoczył

Palec, i karty przewracał z pokorą,

Wiedząc, że duszę tę - już diabli biorą.

Wtenczas Starosta rzucił się do stołu,

Kułakiem stuknął krzycząc: "Rozbójnicy!"

Przemierzył księdza od góry da dołu:

"Waszeć byś lepiej modlił się w kaplicy

Niż... z mojego cię wyklnę Kapitołu!

Córko, podaj mi papier - kozak, świecy! -

Siadaj tu, panna, et pagina fracta

Pisz protestacją, która pójdzie w akta".

Posłuszna panna Aniela usiadła,

Chwyciła w rękę pióreczka łabędzie,

A starzec do niej: "Ta krew czarna, zsiadła,

Ta krew na stole atramentem będzie;

Umocz tu pióro". Aniela pobladła;

Krwią był zalany stół aż po krawędzie,

Krwią, co wyciekła z rąk regimentarskich,

Gdy mu przybito do rąk wyrok barskich.

Ale posłuszna w krwi zmoczyła pióro,

Potem spójrzała i dreszcz ją przeniknął. -

"

Ów czyn nieszczęsny i haniebny... juro!...>"

Tu karmelita ksiądz powstawszy krzyknął:

"Ja egzorcyzmem te szatany zwalczę...

Co ty krwią każesz pasać, bałwochwalcze?

"A ty, panienko, grzech ściągasz na duszę

Pisząc bluźnierstwa takie krwią człowieka.

Ja was tu jednym znakiem krzyża skruszę

I na tym miejscu krwi popłynie rzeka,

Gdzie stoję, a te góry palcem ruszę

I na Moskali pójdą! - Kto tu szczeka?

Kto tu urąga się z Bożego Ducha?

Kto tutaj słysząc nie słyszy i słucha?

"Zaprawdę, mówię ci, panie Starosto,

Że masz na oczach bielmo i ślepotę.

I powiem ci tu bez ogródek - prosto,

Że prosto idziesz w piekielną ciemnotę.

Za to cię Pan Bóg chciał ukarać chłostą

I gdyby nie ja - te komnaty złote

Byłyby dzisiaj twoją krwią zwalane

I purpurowe, i w ogień odziane.

"Czy nie wiesz o tym, że na Ukrainie

Zaczęła się rzeź i szlachty wyrznięcie?

Pod święconymi nożami krew płynie;

Pop otwiera pierś, a chłop daje cięcie

W bijące serce. Cały naród ginie

Jak w zapalonym przez Boga okręcie;

A ty, że byłeś jak miecz obosieczny,

Ale bezczynny, sądzisz, żeś bezpieczny!

"Gdyby nie nasze nad tobą czuwanie,

Dzisiejszej nocy kozak twój Mohiła

Miał tu pohulać z tobą, wielki panie.

Dziś by tu wielka rzeź w zamczysku była.

Idź! - on przykuty łańcuchami w ścianie,

A przy nim zbójców powiązanych siła...

Idź! obacz, jakie teraz mają łoże;

Leżą na workach, a w tych workach noże!

"O! taka pościel będzie dla grzesznika,

Co jak ty patrzy na mordy spokojnie;

Dziś byłbyś w piekle, tu bez spowiednika

Zamordowany. - Pan Sawa się zbrojnie

Z twoimi chłopy na moście potyka

I za twą całość krew wylewa hojnie.

A twoja siwa się tu rzuca głowa,

Jak gołąb biała, lecz w myślach jałowa".

Podczas tej mowy pan Starosta w czoło

Księdza jasnymi patrzał się oczyma;

Nagle jak człowiek, gdy ujrzy, że gołą

Zbójca siekierę nad głową zatrzyma...

Zadrżał. - A wtem pan Sawa wszedł wesoło,

Sawa, ogromny skarb dla pisoryma,

Pół-Kozak, a pół-szlachcic - ten donosił,

Że całą groblę Starosty krwią zrosił.

I widać było to na nim; wszedł z brzękiem,

Hucznie, lecz spójrzał i zmięszał się cały

Ujrzawszy oczy, w których całym pękiem

Kupido trzymał najeżone strzały.

Zamek był broni napełniony szczękiem,

Trup na podłodze, karmelita biały

Nad trupem, blady Starosta, stół krwawy,

Za stołem panna anielskiej postawy

Jako Sybilla z piórem w ręku. - Basta!

Na tym się moja pieśń kończy obrazie.

Dalej ujrzycie zapalone miasta,

Szlachcica z Żydem, z psem, na drogoskazie

Wiszących - romans w poemat urasta -

Coś w nim o królu będzie, o zarazie,

O Panu Bogu. Pociągnąwszy hausta,

Jak się rozogni myśl, napiszę Fausta.

Jak się rozgniewam nad imaginacją,

Diabłowi oddam bohatera duszę...

I pewnie zyskam wszystkich aprobację,

A tych, co płakać ze mną nie chcą - zmuszę.

I demokracją, i arystokracją

Do łez głębokich trzecią pieśnią wzruszę

Wziąwszy następnie za rymów dewizę:

Jeżeli gryzę co - to sercem gryzę.