Roman Drogomirecki,  nauczyciel szkół ponadpodstawowych, działacz oświatowy i społeczny, dyrektor Zespołu Szkół  Pedagogicznych i Technicznych w Lublinie w latach 1975-1990.

        Urodził się 20.101928 roku na Wołyniu w rodzinie chłopskiej. Po drugiej wojnie światowej na skutek repatriacji Polaków z obszarów włączonych do ZSRR zamieszkał w Sielcu (woj. lubelskie).

        W 1950 roku po ukonczeniu Liceum Pedagogicznego w Chełmie, zaczął pracować w Zasadniczej Szkole Metalowej w Stoczku Łukowskim. Od 01.09.1951 roku pełnił funkcje naczelnika w Dyrekcji Okręgowej Szkolnictwa Zawodowego w Lublinie.

    Od 1955 do 1956 uczył przedmiotów zawodowych w Zasadniczej Szkole Elektrycznej oraz Zasadniczej Szkole Metalowej przy Fabryce Maszyn Rolniczych w Lublinie.  Jednocześnie podjął studia na Wydziale Mechanicznym w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Lublinie, które ukończył w 1959 roku uzyskując tytuł zawodowy inżyniera mechanika. W latach 1965-1969 kontynuował studia w UMCS i uzyskał tytuł magistra pedagogiki. W 1962 roku zaczął pracować w nowo utworzonym Technikum Przemysłowo Pedagogicznym w Lublinie, gdzie uczył między innymi metodyki nauczania zawodu.  W latach 1964-1972 pełnił funkcje wicedyrektora tego technikum.

    Od 1972 roku pracował na stanowisku wicekuratora w Kuratorium Oświaty i Wychowania w Lublinie. Jako wicekurator odpowiadał między innymi za szkolnictwo zwodowe w województwie lubelskim.

    W latach 1969-1974 wykładał metodykę nauczania przedmiotów politechnicznych dla czynnych nauczycieli na Wydziale Pedagogicznym w UMCS.

    Pracował społecznie w Towarzystwie Naukowym Oraganizacji i Kierownictwa w Lublinie gdzie pełnił funkcje przewodniczącego Zesołu Samokształceniowego Dyrektorów Szkół Zawodowych, a także przewodniczącego Zespołu Samokształceniowego Studiów Nauczycielskich z makroregionu lubelskiego.

    Od 1975 pełnił funkcje dyrektora naczelnego Zespołu Szkół Zawodowych nr. 2 w Lublinie (przemianowanego w 1976 roku na ZSPiT). Największym jego osiągnięciem było doprowadzenie do utworzenia Studium Nauczycielskiego, które wraz z Pedagogicznym Studium Technicznym weszło w skład Zespołu Szkół Pedagogicznych i Technicznych. W okresie pietnastoletniego kierowania jednej z największych szkół w Lublinie dał się poznać jako dobry organizator, wybitny pedagog oraz zwolennik partnerskich stosunków między nauczycielem a uczniem. Tworzył w szkole niepowtarzalną atmosferę rodzinnego ciepła i wzajemnej życzliwości. 

    W 1990 roku po 40 latach pracy przeszedł na emeryturę. Odznaczony był między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

    Zmarł 1 lipca 1999 roku.